Kovalamaca

Konu: Kovalamaca Salı Tem. 28, 2009 3:23 pm

Mekan: Münih
Zaman: 06;45
Kişiler: Stesha Irina Derope - Seager Phoenix

Bugün işler çok yoğundu. Eve kendimi bırakmak için saniyeleri kovalıyordum. Bitmek bilmez arayışlar, kaçaklar insanı kendinden soğutuyordu. Bu işi bıraksam mı? Diye arada düşünmüyor değilim. Kendime ayıracak vaktim dahi yok. Biraz alışveriş yapmalıyım. Odam da açılmamış iki yüz kadar kıyafet varken yenilerini istemek belki salakça ya da bencilce. Bilmiyorum, her neyse artık. Beni sakinleştiren tek şey o. Müdürlükte ki işim nihayet sona erdi. Mazda’m her zaman ki gibi kapının önünde beni bekliyordu. Çantamı yana fırlattıktan sonra direksiyonun karşısına geçtim ve öylece durdum. Ne yapacaktım şimdi? Eve gitmek istemiyordum. Jane kendime bakmadığımı söyleyecek ve yine aramızda küçük çaplı bir tartışma çıkacaktı. Bunun olmasını istemiyordum. Belki önce bir diskoya gider, kafamı dağıtırdım. Bu daha iyi olurdu. Elimi kontağa götürdüm ve anahtarı taktım. Almanya güzergâhına sürdüm arabayı. Elimi pencereden dışarıya uzattım. Elime de bir sigara aldım. Araba kullanırken sigara tüttürmek eşsiz bir duyguydu. Sağa sola bakarak, arada direksiyonu kıvırarak öylece süzülüyordum yolda.

Misafir

Almanya ikiye bölünmesinden sonra suçlular için tam bir ilham kaynağı ve benim içinde. İkiye bölünmeyle ortaya çıkan kaos ortamı suçluların elindeki ipleri çözüyordu adeta. Bu şehirde özgürdüm, özgürdük. Fazla polise rastlamazdık fakat arada çıkardı ve rahatlıkla atlatırdık.

Saat akşama yaklaşıyordu. Hafiften çilenen yağmur yolları biraz kayganlaştırıyordu. Beyaz üzerine siyah çizgiler ve ara ara kırmızımsı çizgilerle süslenmiş arabam ile yollarda yavaşça ilerliyordum. Munich Almanya'nın kaos ortamından etkilenmemiş gibi görünüyordu caddelerinde fakat içinde fırtınalar kopan insan gibi patlayacak bir sessizlik barındırıyordu. Yine yanımda sağ koltuğum boş duruyordu. Sadece yoldaşlarım - pompalı tüfeğim ve av tüfeğim - sağ koltuğu dolduruyordu. Belimde asılı duran tabancam ise arabanın torpido kutusunu işgal etmişti.

Güneşe doğru -batıya doğru- ilerliyordum. Yağmur şiddetini hafiften artırmıştı. 30 mil hızla giderken bu şehri izlemek güzel bir duyguydu fakat bu trafik lambaları beni deli ediyordu. Her sokağın başında bir tane çok saçma bir şeydi içimden bir ses bas gaza geç diyordu ama direniyordum. Frene bastım ve motorun rahatlayan sesini dinledim. Artık 60 saniye - kısa gibi görünse de beklerken çok uzun geliyordu bana - orada kalacaktım. Çok sıkıcı bir şeydi. Sağıma soluma bakıyordum. Evlere, binalara. Önümde ve arkamda araba yoktu. Sadece arkamdan yaklaşan bir araba harici...

Konu: Geri: Kovalamaca Salı Tem. 28, 2009 3:48 pm

Arabamın hızını arttırmak istesem de şiddetini artıran yağmur buna engel oluyordu. Belirli bir hız da gitmem gerektiğini biliyordum. En azından diğer günlerde ki gibi hız sınırını aşmak için uğraşmayacaktım. Ayağımı gaza daha seyrek basar oldum. Kilometrem az evvel 90 ı gösterirken şimdi 40 a doğru inip çıkıyordu. Bu yavaşlık, midemi bulandırıyordu. Fakat yağan yağmur kokusu, içimi rahatlatıyordu. Ah, lanet olsun! Kırmızı ışık * Her seferinde neden beni buluyor ki? Yaklaşık 30 saniye kadar burada mal yığını gibi durup bekleyecektim. Ne saçma iş ama? Elbette trafiğin bir düzene girmesi için böyle küçük uygulamalar gerekli ama sonuçta polislerin bir ayrıcalığı olması gerekiyor değil mi? 30 saniyelik bir kayıp. Yapacak bir şey yoktu. Diğerleri gibi burada durup, bekleyecektim. Sağa sola bakmayı kesip, önüme baktım. Önümde ki araç bana bir yerden tanıdık geliyordu. Ama nereden olduğunu çıkaramıyordum. Araba 1970 Buick GSX, siyah ve beyaz renkleri karışımı bir şeydi. Bu modeli hiçbir zaman beğenmemişimdir. Ama kabul etmeliyim ki hız konusunda onlardan daha iyisi yok. 30 saniyenin bitmesine az kaldığını düşünerek, levha ya kaldırdım başımı. Kırmızıdan yavaş yavaş sarı ışığa geçiyordu. Arabamın direksiyonunu yakaladım ve yaşlı arabamı hırlattım. Öndeki aracın ilerlemesini bekliyordum. Ama yerinden kıpırdamıyordu. Kornaya bir kez bastım ama bir adım dahi ilerletmedi arabasını. Yandakileri araçlar geçince ben de yana solladım arabamı. Onun yanında durdum ve şöyle dedim. '' Seni ahmak! Hareket ettirmek için daha neyi bekliyorsun? ''

Misafir

Arkamdaki araba iyice yaklaşmıştı. Aynadan gördüğüm kadarıyla da direksiyon koltuğunda çok güzel bir kız oturuyordu. Küçük bir kaçamak yapmaya başlamanın zamanı gelmişti. Sarı ışık yandı ardından yeşil... Görmeme rağmen hiç kıpırdamadım. Sağımdaki arabalar geçti. Arkamdan öfkeli bir korna sesi geldi. Mazda kullanıyordu tam memur arabası diye düşündüm içimden.

Arkamdaki araç harekete geçip sağ tarafımda durmuştu. Hiç kıpırdamadım sadece önüme bakıyordum. Kulağımda ince bir ses işittim: '' Seni ahmak! Hareket ettirmek için daha neyi bekliyorsun? '' ses inceydi ama hiç nazik değildi. İki kere kafamı salladım ve:''Bu konuşma sizin gibi güzel bir kadına hiç yakışmıyor?'' dedim nazikçe. Sağa doğru yüzümü çevirdim göz göze geldim. Mavi gözlerimi onun gözleri içine doğrulttum. Bir müddet öylece bekledik. Kız ya benden aşırı derece hoşlanmıştı ya da bilmediğim bir şey vardı. Çünkü suratı allak bullak olmuştu...

Konu: Geri: Kovalamaca Salı Tem. 28, 2009 4:43 pm

Bu adam da hoşuma gitmeyen bir şeyler vardı. Ya da ben öyle hissediyordum. Tuhaf bir şekilde onu tanıyor olduğum kanısı aklımda dolaşıyordu. Allak bullak olmuştum. Adamın yerinde ben olsam ‘ Bu salak da neyin nesi? ‘ derdim herhalde. Ama hayır. Ben bunu tanıdığıma eminim. Bu zamana kadar gördüğüm, tanıştığım tüm siluetler aklımda. Sadece bu adamı nereden tanıdığımı bilemiyorum o kadar. Ona bağırışım oldukça nazikti diyemem. Sesimi de kontrol etmeye çalışmamıştım. Nasıl çıktıysa öyleydi işte. Yolun ortasında bir kazulet gibi duran adama tepkim daha başka olamazdı. Genç adam beni anlamamışçasına iki kere kafasını salladı. ''Bu konuşma sizin gibi güzel bir kadına hiç yakışmıyor?'' dedi. Sesi oldukça kibardı. Kadifemsi bir ses tonu vardı. Böyle birisi aptal ya da zanlı olamazdı değil mi? Büyük bir ihtimalle onu gittiğim bir barda falan görmüştüm. Evet, öyle olmalıydı. Bakışlarımı afallamışçasına aşağıya indirdim ve ‘’ Özür dilerim bayım. Ama sizi öyle yolun ortasında görünce… ‘’ dedim ve sustum. O an da aklıma geçen ay izini sürdüğümüz Seager’n görüntüsü geldi. Seager ve bu adam. Evet, evet bu oydu. Soğukkanlılığımı kaybetmeden elime polis olduğumu gösteren amblemi aldım ve pencerenin üzerine getirip görmesini sağladım. Ardından sağ koltukta duran silahımı elime aldım ve ona doğrulttum. ‘’ Buraya kadar seni aşalık katil! ‘’

Misafir

Kız elinde bir şey tutuyordu ve cama yapıtşrımıştı. Bu onun rozetiydi. İnanılmaz bir olaydı kırk yılın başı çapkınlık yapim derken polise rast gelmiştim. İçimden küfürler yadırdım. Ama soğukkanlılığımı korumaya devam ettim. Kız eline bir silah almıştı. Sonra da ilgilenmediğim bir ses duydum pek mühim değildi yapcağım şey belliydi: ‘’ Buraya kadar seni aşalık katil! ‘’ diyordu ses ve benim kim olduğumu çok iyi biliyordu. Birkaç saniye öylece durdum. Sonra da bağırdım:

"Bak güzel seninle bir şeyler yaşayabilirdik!Ama sen bunu seçtin. Sen bilirsin." dedim gene bir kaç saniye bekledim sonra da ayağımla gaza basabildiğim kadar bastım. Arabanın tekerleri birden çok hızlı bir şekilde dönmeye başladı. Yolun kayganlığı ile dönmesine rağmen birkaç saniye konumunu değiştiremedi. Kapşonumu başıma geçirdim. Artık arabam hareket ediyordu ve hızlanmaya çalışıyordu bu da pek zor olmuyordu. Çünkü arabam Amerikan yapımıydı ve çok güçlüydü.

Önümden arabalar geliyordu tek şeritin bana ait olması manevra hızımı azaltıyordu. Sağ torpidoyu açtım. Silahımı çıkardım. Sonra sağ elimi direksiyona sıkı sıkı tutup sol elimdeki silahımla geriye doğru ateş etmeye başladım. Arabama zarar gelsin istemiyordum hem de hiç istemiyordum. Bu yüzden de arkamdaki polisi çok çabuk atlatmaya çalışıyordum. Önüme gelen her dönüşte dönüyordum... Bir sağ bir sol... Ama arkamdaki de çetin ceviz çıkmıştı. Normal bir polis sayılmazdı zaten normal bir polis olsaydı şimdiye çoktan kaybolmuştu...

Konu: Geri: Kovalamaca Salı Tem. 28, 2009 5:30 pm

Neden diğer polisler gibi değilim ki? Neden hep tehlike beni çağırıyor anlamadım gitti. Normal insanlar gibi diskoya gidip, birkaç kadeh içip eğlenecektim o kadar. Ama anlaşılan o ki bu da imkansız artık. Eşkale dikmiş gözümü bakıyordum. Elimde ki silahı da sıkıca kavramıştım. Diğerlerine haber verip vermemeyi düşündüm bir an. Ama hayır. O benim lokmamdı, ben yakalayacaktım. Seager, anlamsız ve şaşırmış gözleriyle beni süzüyordu. Polis olduğuma şaşırmış olmalıydı. Eh, korkmuyor da değildi hani. Bense her zaman ki gibi rahattım. Sadece biraz daha temkinliydim. Çünkü karşımda ki sıradan bir katil değildi. Listesi diğerlerine göre baya kabarıktı. O an da yüksek bir ses tonuyla bağırarak bir şeyler söyledi. ‘’ Bak güzel seninle bir şeyler yaşayabilirdik! Ama sen bunu seçtin. Sen bilirsin." Olduğum yer de kalakalmıştım. Aptala bak sen ya! Bir de bir şeyler yaşamaktan bahsediyor. Sözünü ettikten kısa bir süre kaçış turuna geçti. Arabası benimkisinden oldukça hızlıydı. Ama onu kaybetmek ya da gözümden kaçırmak gibi en ufak bir şey barındırmıyordum içimde. Ben bir polistim ve onu gerektiği şekilde yakalayacaktım. Bende gaza doğru ayağımı yöneltim ve hızlı bir şekilde arabamı virajlara yönlendirdim. O ne yaparsa aynısını yapıyordum. Oldukça iyi bir sürücüydü, ama onu yakalama görevi şans eseri de olsa bana bahşedilmişti. Ve bu işi temizlemeliydim. Bir sağa bir sola sapıyorduk. Midem bulanmaya başlamıştı artık. Onu kandırma yollu başka bir yola saptığımda ise arabalarımız yan yana geldi. Şaşırmış bir yüz ifadesiyle bana bakarken ben çoktan sağ elimde ki silahımı sol elime almış ve ona doğru yöneltmiştim.’ Seni yakalamak benim için büyük bir şeref Seager! ‘ diye haykırdım. Omzuna isabet gelecek şekilde silahımı patlattım. Kurşun omzuna gelmişti. Tam da istediğim gibi ^^. İstediğimi elde ettiğimi düşününce de yüzüme minik çaplı bir gülümseme yerleşti. Ama sadece omzundaydı kurşun. Diğer yerleri hareketini sürdürebilecek gibiydi. O yüzden arabamdan inmek gibi bir düşünce yoktu aklımda. Sadece onun bir tepkisini bekliyordum. Her şey ona göre şekillenecekti.

Misafir

Bir türlü peşimi bırakmıyordu. Etrafın hemen polis kaynamamasına sevindim. Kendisi yakalamak istiyordu anlaşılan ve bunu başarması imkansızdı benim gözümde. Kızdan hoşlanmaya başlamıştım iyice eğer bir polis olmasaydı belki daha farklı bir durumda olabilirdi. Bir sağa dönüyorduk bir sola ama ben hiçbir şekilde etkilenmiyordum. Birden yanımda polisin arabası belirdi. Çok şaşırmıştım bu araba bendeyken nasıl yanımda belirebilirdi. Çok iyi bir sürücü olmalıydı.

Bir müddet bakıştık sonra bir haykırış işittim: ’ Seni yakalamak benim için büyük bir şeref Seager! ‘ düşündüğüm gibiydi polis beni tek başına yakalamak istiyordu. Gaza basmalıydım ama nedense basamıyordum. Büyülenmiş gibiydim. Evet büyülenmiş gibiydim. O kızın - adını bile bilmediğim polisin - sesi kulağımın içinde defalarca çınlıyordu. Ama o da neydi bu sesin ahenkini bozan bir şey kulağımı çınlatan bir ses. Evet bu bir silah sesiydi. Bir el ateş ateş açmıştı. Tam da omzuma acıyı hissedemiyordum sağ kolumu yönetemiyordum bile.

Birden sinirlendim. Bu sinir bütün damarlarımda bütün vücudumda büyümüştü adeta. Sanki göle taş atılmış gibi halkalar halinde yükselmişti vücudumda. Sol elimle direksiyonu kırabildiğim kadar sağa kırmıştım. Arabamın gücü sayesinde yanımdaki arabayı kaldırıma kadar çıkarttım. Hızla ilerliyorduk kız bana ben ona bakıyordum. Onu hem seviyor hem de ondan nefret ediyordum ki bu çok ilginç bir duyguydu ve ben bunu daha önce hiç yaşamamıştım. Önüme baktım. Sağda onun tarafında duran bir direk vardı ve o bunu farketmemişti.

Sinirim birden köpürdü. Onu oyalamaya başlamıştım: "Hey güzel kız! Beni bu küçükcük iğnenle mi öldürmeyi düşünüyorsun!" diye bağırmıştım. Kızın suratında bir anlık değişim olmuştu. Kalbimi ısıttı. Birden bende de bir değişiklik oldu. Aşık oluyordum ama bu olmazdı ben katildim ve aşık olamazdım benim tek görevim vardı öldürmek. Bütün bunları düşünürken birden direk geldi aklıma ve sol elimi sola kırdım ve bağıra bildiğim kadar bağırdım: "Dikat et!" ama artık çok geçti. Bütün sokak çok büyük bir sesle uyanmıştı adeta. Saat gece yarısı 11 e geliyordu. Napmıştım ben. Sevdiğim kadını öldürmüştüm.

Gazdan ayağımı kestim birden. Basabildiğim kadar frene bastım. Kurşunu yemiş olan elimle de -çok fazla acısa da- el freni çekmiştim. Saniyeler sonra araba durmuştu. Araba ters dönmüştü artık direğe ve o kıza doğru bakıyordum. Kontağa elimi götürdüm ve çevirdim. Büyük bir acı hissediyordum ama yine de kurşun yemiş olan elimi kullanmak zorundaydım. Hızla o arabanın yanına doğru yöneldim. Yanına geldiğimde birden durdum. Arabadan indim. Bayılmıştı ve kanlar içindeydi olmazdı ben bunu yapamazdım. Kendime kızdım küfürler saydım. Öylece kala kaldım...

Konu: Geri: Kovalamaca Çarş. Tem. 29, 2009 7:42 am

Zamanın durduğunu ya da benden kayıp gideceğini daha önce hiç düşünmemiştim. Yapacağım tek işin suçluları alt etmek olacağını biliyordum. Sanki karşımda ki kişi bana zarar vermişçesine onu neden paraladığımı anlamak zor olsa da elime geçen fırsatları göz ardı edemezdim. Seager, son zamanların en çok aranan ismi. Hızı etkileyici ama mükemmel değil. Çehresi ise bir kızı kendine âşık edebilecek türden güzel. Neden bu işte olduğunu anlamaksa bir hayli zor. Burada yaptığımız kovalamacının galibi belli değildi. Fakat hiç bu kadar iyi olacağımı hiç düşünmemiştim. Takipçiliği adet haline getirmiştim ama daha önce hiç bu kadar ehemmiyetli davrandığımı hatırlamıyordum. Ah, bir sola dönüş daha. Hareket edemeyeceğini düşünmemiştim. İstediğim sadece biraz adrenalindi belki de. Gaza ayağını iyice basmış, sokak aralarından cadde kısmına geçiş yapmıştı. Bense tüm süratimi kullanarak onun ardından gidiyordum. Çevredekiler bize bakıp, içeriye kaçıyorlardı. Bu gergin havadan hoşlanmamışlardı. Arkaya doğru ateş ederken zihnimi yeterince dolduruyordu ama bir de arada söylediği şeyler olmasa. Ah, şimdi bir tane daha! "Hey güzel kız! Beni bu küçücük iğnenle mi öldürmeyi düşünüyorsun!" Psikopattı evet. Ama bu komik bir psikopat. Gülümsememem gerektiğini biliyordum. Ama yine de sinirim bozulmuştu. Yüzüme yavaşça hâkim olmaya çalışan gülümsemeye engel olmadım. Dikkatimi dağıtmak istiyorsa bunu başarıyordu. Ama yine de ilgilenmem gereken işin bilincinde davranıyordum. Belki de ben onu bir tuzağa daha düşürürdüm. Kim bilir ki? O sırada yüksek sesle haykırdı. ‘’ Dikkat et! ‘’ Neden bahsettiğini anlamıyordum. Bu katil bana bir şeyler söylemek mi istiyordu? Yoksa bu da yeni oyunlarından birisi miydi? * Küt! Ah, olamaz. Kaza mı yapmıştım gene. Direğe çarpmış olmalıydım. Araba ters devrilmişti. Direkle iç içe geçmiş gibi duruyorduk adeta. Kafam da ise büyük bir acı yaratan kanama vardı. Beyin kanaması geçiriyor olamazdım demi? O çok abartılacak bir şey olurdu herhalde. Kalkıp bir şeyler yapmak istiyordum. Ama yerimden kıpırdayamıyordum. Gözümün önüne yavaşça perdeler iniyordu. Debelenip duruyordum, buradan çıkmayı ve o adamı halt etmeyi her şeyden çok istiyordum. Ama son bir yakarışın ardından göz kapaklarım çökmüştü. Ölüyor muydum?

Misafir

Ters dönmüş arabanın içine yöneldim. Kız sıkışmıştı. Direksiyon ile koltuk arasında kalmıştı. Kolundan tutup çekmeye çalıştım ama fayda vermiyordu. Başından kan aktığını görünce üstümdeki kıyafeti yırttım ve kan akan yere iyice bastırdım. Başka var mı diye bakındım. Diğer yerlerinde pek hasar var gibi gözükmüyordu. Hemen arabama koştum. Sağ koltukda duran av tüfeğini aldım. Tüfeğin kahverengi olan arka kısmıyla arabanın direksiyona sertçe vurdum. Direksiyon büyük bir gürültü çıkardı ama yerinden santim bile oynamadı.

Kızın iki omzundan da tuttum. Çok kan kaybetmişti ve çok soğuktu ama içimi ısıtmaya yetiyordu. O halde bile hayla çok güzel görünüyordu. Ama bunları düşüncek vaktim yoktu. Çekebildiğim kadar hızla çektim. Sonunda sıkışmış olduğu yerlerden kurtardım. Asvalt yolun üstünde öylece baygın yatıyordu. Nabzını yokladım. Atıyor olması beni mutlu etmeye yetiyordu. Sağlam görünüyordu ama kırık olacağını tahmin ediyordum. Birde bacağında da bir kanama vardı. Bunu yeni farketmiştim ama çok fazla kanıyordu. Üstümdeki kazağı çıkartım. Bir kısmını yırtım oraya sardım diğer kısmını ise üstüne örtüm. Kapşonlu ceketimi de aynı şekilde kızın üstüne örtüm. Artık yağmurun altında yarı çıplaktım. Üşüyordum ama karşımdakinin yaşıyor olması beni ısıtmaya yetiyordu.

Narince ve yavaşça kızın bacağından ve belinden tuttum. Arabaya götürdüm. Çok hafif gelmişti bana... Omuzumun acısını unutmuştum bile ama arasıra çok büyük sancılar halinde bana kendini hatırlatıyordu. Arabamamın kapısını tekme atarak açtım. Arabamı çok sevdiğim halde bunu nasıl yapmıştım? Ben gerçekten aşık oluyordum. Onu oracıkta vurmam gerekirdi. Ben katildim sonuçta ama yapamıyordum. Hatta onun kaza yapmasına sebeb olduğum için kendimi suçlu hissediyordum. Arabamın sağdaki koltuğuna yavaşça oturtum. Pompalı tüfeğimi dışarıya doğru fırlattım. Önemi yok gibi geliyordu o an için bana. Bütün gücümle gaza bastım ve İngiltere'ye doğru sürdüm. Sağ elim hep kızın elinin üstündeydi veya nabzının üstündeydi. Çok zor bir durumda olsak da her kilometreden hoşnut oluyordum.

Konu: Geri: Kovalamaca Çarş. Tem. 29, 2009 1:10 pm

Ahh barut ve kan kokusunun oluşturduğu ahenk. Her zaman ayrıbir zevk veriyordu bana. Yaşamımımn her dakikasına şlenmiş ola bu vazgeçilmezler aynı zamanda ekmek teknem sayılrdı. Olanları yükseçce bir binanın üzerinde konuşlanmış vaziyette izliyordum. Öldürmek istediğim kız kendiliğinden yaralanmıştı.Katilinin onu öldüreceğini düşünüyordum fakat o kurtarmak için elinden geleni yapıyor gibiydi. Sinirlenerek baretimin Dürbününe sarıldım v sağ gözümü yapıştırdım. İbrayi ikisiin kafa hizasına getirerek hiç düşünmeden tetiğe bastım. Çıkan öylesie müthiş ve korkunçtu ki tüm cadde halkı aniden yere yatmıştı.:

"Lanet olsun"

diye haykırdım aniden. Mermi iksinin aynanda şakağını sıyırmıştı. 05. mm ile kurtulmuşlardı.Adam ise şaşkın bir şekilde arabadan içeri giren mermiyi izlemişti. Elini arabadan dışarı çıkararak tabancasıla ateş etmeye başladı. Pek hoşnut değildim . Barett'imi Gitar çantasının içine koyarak Cz mi ve Glock tabancamı çıkarttım. Merdivenlerden yavaşca inmeye başladığımda duyduğum adım sesleriyle bende koşmaya başladım.:

"Rütbesiz Aynasızlar!"

dedim fısıldayarak bir tanesi hemen dibimden yukarıya ıkıyordu. engin silah tecrübemle kafasına bir el ateş ettiğimde merdivenlerden aşşağ devrilerek arkadaşlarının üzerine düştü. Seri ve sessiz mermiler ile rakiplerimi büyü k bir soğuk kanlılıka yere serdi. Hedefimi asla kaybedemezdim. Zemin kata ulşatığımda. Birimlerin arkamdan geldiğini farkettim ve motorumma atlayarak hızla hedefimi takibe devam ettim. Av başlamıştı

» Kovalamaca~