BaşLangıç.

" Kimsin ? Burada ne arıyorsun ? "


demişti. Bu da kimdi? Ah, belinde ki silahı görmüştüm ama neyse boşvereyim. Sesimi düzelttim ve beyefendiye bakıp sahte bir gülümseme ortaya atıp konuştum.



"Ben Valentine ve burada ne aradığım bana kalsın."



dedim ve gene bir sahte gülümseme attım ortaya. Neyse, önümü döndüm ve gölü seyretmeye devam ettim. Bu adamı bir yerlerde görmüştüm. Aman ya...Erkeklerden tüksiniyordum şu sıra. Alayını kazımak lazımdı ki bazıları istisnaydı. Of ya! Canım sıkılıyordu. Bu adam ise bana tip tip bakıyordu. Ah, bunun niyeti neydi ? Sex falan değildi belli; başka bir şeydi ama neyse. Ben akıllı olsam iyi olurdu. Birazdan bir şeyler sezmeye başlardım. Usulca arkamı döndüm ve adamın suratına bakmadan sordum.



"Ya sen?"

Cevabıma sinirlenmiş gibiydi. Ah, şu düşüncemide sezmiş olmalıydı. Nasıl biriydi bu adam? Gerçekten bilgili, güçlü birine benziyordu. Bir an ona yakınlık hissetmiştim. Bu adam bana ölen abimi fazlasıyla hatırlatıyordu. Elini cebine attı ve tabakasını çıkardı. Sonra bana uzattı. İlk başta almamayı düşündüm ama adamın gözlerine bakınca teredüt ederek sigarayı aldım. Adam, kibriti ile sigaramı tutuşturdu. Şık bir hareketi vardı ve ben bu hareketi sevmiştim. Dıştan sessiz olduğum için herkes beni zararsız, korkak ve kendi halinde yaşayan bir kız sanardı. Oysa ki neler yapacağımı bir Tanrı bir ben bilirdim.

" Gördüğüm gibi , pislik temizliyordum ... "

demişti. Ah, evet şu lanet pislikler...Gözlerimi havaya diktim ve şaşırmış duygusu verdim. Bir dakika! Sigara tutuşu, kibrit yakışı ve sigarayı içmesi tıpkı ölen abim gibiydi. Ondan bana tek hatıra Andie kalmıştı. Bu düşünceleri bir kenara attım ve adama baktım. O saniye de konuşmuştu.

" Adım Brenham .. "

Brenham ha! Güzel ve asil isim. Hafifçe gülümsedim ve bende konuştum.

"Tanıştığıma memnun oldum Bren... Abi!"

Ne! İsmini diyememiş ve abi demiştim. Ah, hayır. Kesin kızacaktı ki ben bu adamı kızdırmaktan hoşlanmamıştım. Ama ben yeterince saygılıydım. Aman, neyse... Şu ana kadar kimseden korkmazdım ama ilk defa bu adam beni böylesine korkutmuştu. Garip... *Nasıl olurda bu kadar benzer?* diye aklımdan geçirdim ve derin derin göle bakmaya devam ettim. Olur ya hani belki de abimin arkadaşı çıkardı! Kim bilebilir ?

" Bende memnun oldum abicim ... "


demişti. Sonra sigarasını içmeye başlamıştı. Elimde ki sigaraya baktım ve içemeden söndürdüm. İçemiyordum. Onun karşısında içemiyordum. Bu hareketin yanlış anlaşılabilirdi. Gülümsedim ve sigarayı avcumun içine atıp söze başladım.

"Yanlış anlamayınız. Sizin karşınız da içemedim."

dedim ve ona baktım. Sigarası bitmiş ve göle atmıştı. Başımı eğdim ve düşünmeye başladım. Ben birine beöyle davranıyorsam kesin ileride kişiye daha da saygılı olacaktım. Bu her zaman böyle olurdu. Derin bir nefes aldım. Beni bu abiye çeken şey neydi? Abi? Abi mi? Ah, şimdiden abimmiş gibi davranıyordum ona. Başımı kaldırmadan konuşmaya başladım. Cevabın olumlu olmasını umuyordum.

"Uhm. Şey, size abi diye hitap etsem olur mu?"

" Tabiki diyebilirsin . Fakat ; insan abisine ne iş yaptığını ve burada ne aradığını söylemeli değl mi ? "

demişti. Ah, ne diyecektim şimdi. Ben bir katilim mi? Yoo! Ya bu abi iyiyse... Ya hayır! Abimi kaybetmek istemiyordum çünkü onu sevmiştim.Gülümsedim ve başımı eğip doğruları söylemeye başladım.

"Şey! Buraya yanlız kalmak için geldim. Birde abi ya ben, ben bir..."

gerisini getirememiştim. Çekinerek biraz daha ona yaklaştım ve fısıldadım.

"Kısaca öldürüyorum."

dedim ve başımı eğip ayağa kalktım. Göle biraz daha yaklaştım ve gözlerimden düşen yaşları silmeye başladım. Ah, abimin ölümünden sonra ağlıyordum. Neden? Neden hayatta en çok sevdiğim kişi ölürdü ki? Annemmiş, babammış heh! Nefret ediyordum onlardan abimin ölümü onlardı. Aralarında bir kız kardeşime kin duymuyordum. Abi...Gözyaşlarımı durduramıyordum artık. Belki de gitmişti o Brenham abi. Kim bilir? Ah, abimin şimdi çıkıp gelmesini ne de çok isterdim. Ama bu imkansızdı ve abim benim en büyük zayıf noktamdı ve bunu hiç kimse bilmiyordu. Bilmemeliydi!

Yine tecrübelerim sayesinde haklı çıkmıştım . Karşımdaki alımlı genç kız , tam benim düşündüğüm gibi biriydi. Bir katil ... Katil biraz acımasız kaçıyordu böyle güzellere , onlar aslında hayatın getirisi doğrultusunda hareket eden kişilerdi . Oysa ben kadere ve hayatın getirilerini dikkate almaksızın öldürüyordum. Tek bir şey için , geçmişimi yok etmek ve elimde kalan tek varlığı yani kardeşimi iyi yaşatmak . Şimdi burda durmuş karşımdaki kızla konuşuyordum , normalde ya çekip gitmiş yada böyle bir tehlikeyi mafyama katmıştım . Ama bir şeyler vardı , geçmişten gelen acı dolu izlerimi hatırlatan. Evden kaçmıştım , nedenini şu ana kadar kimseye söylemedim ve söylemeyi de düşünmüyordum . Yanıma alacağım iki varlık vardı . Biri Améreth diğeri ise küçük Des ... Dés bu zorlu durumlara katlanamayacağı için Améréth'i yanımda götürmüştüm . Bir daha da diğer kardeşimi hiç görememiştim . İzini bulmayı o kadar isterdim ki .. Ahh kahretsin , yine içimdeki duygu yüklü heyecan ... Ben kafamdaki bin türlü düşünceyle boğuşurken karşımdaki kız ağlamaya başlamıştı , nedenini bilmiyordum ama içim acıyordu . Yanına yaklaştım ve bir elimi istemsiz bir şekilde onun omuzuna attım , bana bakmasını sağladığımda ;


" Niye ağlıyorsun sen ? Biraz toplan bakalım .. "

dedim ..

" Niye ağlıyorsun sen ? Biraz toplan bakalım .. "

demişti. Eli omzumdaydı. Gözyaşlarımı durduramıyordum. Hah! Katildim ve ağlıyordum. Ağlamayı kestim ve abime dikkatlice bakıp konuştum.

"Abi...Bazı doğruları bilmelisin. Adım; Victoria Deséian Lemieux...Yanlız bir isteğim var, Deséian ile hitap etmesen bana?"

diye sordum ve gülümsedim. Bana Deséian diyenleri öldürmüştüm. Ve sevdiğim kişilere söylerdim bana Victoria diyin. Deséian ismini bana her şeyim olan abim istemiş ve ikinci adım Deséian olmuş. Annemin bunu söylediği günder beri bana kimse Deséian diyemedi diyen aptallar ise gebermişti! İsterse Andie olsun öldürürdüm. Ah, abi en büyük zayıf noktamsın ama yoksun. Ama bir dakika, Brenham bana Deséian dese bir şey demezdim sanırsam hoşuma giderdi. Çünkü ölen abime çok benziyordu. Annemin dediğine göre bana hep Des dermiş. Des... Güzel bir lakap ama bunu sadece annem, abim ve ben biliyoruz. Brenham abime baktım ve gülümsedim.

"Biliyor musun? Bana hep 'Des' dermiş. Canım abim benim. Onu hiçbir şeye değişmem. O benim hayatta tek varlığım ne kadar da yanımda olmasa. Dur bir dakika, abimle siz çok benziyorsunuz."

dedim ve göz yaşlarımı silmeye devam ettim.

"Abi...Bazı doğruları bilmelisin. Adım; Victoria Deséian Lemieux...Yanlız bir isteğim var, Deséian ile hitap etmesen bana?"

Bu sözler karşısında kendimi çaresiz biri gibi hissetmiş ve kıpırdayamaz hale gelmiştim . Deséian .. Benim kardeşimin ismi , Victoria .. Victoria Deséian .. Biri bana oyun oynuyordu , benim tek zaafımı kayıp kardeşimi bilen birisi bu kızı yollamıştı bana . Öldürecektim , onu pataklamak için yanına gittiğimde ise yüz hatlarına dikkatlice bakma fırsatı elde etmiştim . Bir insanın her yeri değişebilir fakat ; gözleri , gözleri hiç bir zaman değişmiyordu .. İşte canlı örneği karşımdaydı . Parlak ve zeytin gibi gözleriyle bana bakıyordu . Abisine baktığını sezmişti , oda anlamıştı .. O beni tanımıştı fakat ; ben onu daha yeni tanıyordum , biraz kendimden utanmam gerektiğini farkettiğimde ona sımsıkı sarıldım .

"Biliyor musun? Bana hep 'Des' dermiş. Canım abim benim. Onu hiçbir şeye değişmem. O benim hayatta tek varlığım ne kadar da yanımda olmasa. Dur bir dakika, abimle siz çok benziyorsunuz."

*Abin de seni hiç bir şeye değişmez Dés... diyordum içimden . Fakat ; şu anda cümle kurmak bile istemiyordum . Tek istediğim onun bir daha yanımdan ayrılmamasıydı . Hep yanımda olmasıydı . Zaten onu hiç bir yere bırakmazdım .. Onu rahat bıraktım tekrar ve gözlerinin içine bakmaya başladım . Gözleri ağlamaklı olsada gülmeye başlamıştı şu anda .. Sebebi neydi ? Bunca yıldır şevkat görmeyişi olabilir miydi ? Abisinde gördüğü ilgiyi ona kimse göstermemişti , bu yüzden mi ? Evet hepsi olabilirdi bunların ..

" Abin de seni hiç bir şeye değişmez Dés... "

diye hitab ettim ona .. Anlamasını bekliyordum..

" Abin de seni hiç bir şeye değişmez Dés... "

Ne? Yoo! Bu imkansız! Ama ben takmıyorum. Abim...İnanmıyorum. Gözlerim dolmuştu. Abimi bulmuştum. Onunla yaşamak istiyordum ve yok o beni istemesede onunla yaşacaktım. Bana sarıldığında ilk defa sıcaklık hissetmiştim. Ah abim, çok dayak yemiştim seni bulmak için, ama olsun değerdi. Brenham mı? Bu isim kesin sırf giz içindi. Asıl adı Jack Antony idi. Derin bir nefes aldım ve abimin boynuna atlayıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Annem olacak kadından ve babam olacak heriften nefret ediyordum. Bana sürekli abin seni unuttu, öldü gitti derlerdi sonra ben hayır diye bağırınca o herif beni döverdi. Saygımdan dolayı bir şey demezdim. Hayatta her zaman ailem tarafından ikinci plana atılmıştım. Ama artık benim ailem abimdi. Onlar değil. İşte gerçekler...

"Abi! Beni hiç bırakma lütfen. Hiç bırakma Jack abi hiç!"
"Biliyor musun? Annem ve babam sürekli bana senin beni unuttuğunu ve öldüğünü söylediler sonra ben itiraz edince babam beni hep dövdü. Hala öyle abi saygımdan dolayı hiç bir şey yapamıyorum. İçiyor, içiyor ve beni bağlayıp zincirle dövüyor. Abi artık dayanamıyorum.! Gitmeyi planlıyorum."