Toz duman olmuştu ortalık. Şehir kördü adeta. Bir kız nereye gittiğini bilmeden koşuyordu sokakta.
Oysa ki küçük kasaba her şeyden habersiz pırıl pırıl bir güne uyanmıştı. Etrafta ki koşuşturma şimdinin aksine ölümden kaçış değildi. İşlerine yetişmeye çalışan insanların aceleci adımlarıydı kasabanın yaşadığını gösteren. Mr. Adam - bu adı ona Caroline takmıştı çünkü gerçek adını bilmiyordu. Umursayanda yoktu zaten- her zaman oturduğu gibi kırık sandalyesinde bir ileri bir geri sallanıyor, kendisini görmezden gelen insanlara yakarıyordu.
"Kaçın ! bugün burası mahşer yerine dönecek! Hepiniz öleceksiniz! Size diyorum...
Hey! Molla sen bana inanıyorsun değil mi?"
Kedisine sımsıkı sarıldı. Zavallı hayvan, canı acımış olsa ki, bastı feryadı. Debelenip kurtuldu Mr. Adam'dan. Kasaba ona aldırmazdı. Otuz sene önce büyük yangında tüm servetini ve karısını kaybetmişti. Dolayısıyla aklıda uçup gitmişti. Bu hikayeyi bilmeyen biri bile kılığından deli olduğu çıkarsamasını yapardı. Parça pikçik bir gömlek altına en az buruşuk yüzü kadar yıpranmış bir pantolon giyerdi her gün. Başka bir elbisesi olmadığı gibi lüks istekleri de yoktu. Karnı acıktı mı gider rasgele bir kapı tıklatırdı. Ev sahibi kocaman bir tabak, o gün ne pişirdiyse, tutuşturuverir eline ardından hemen kapıyı kapatırdı. Arkadaşı yoktu aslına bakılırsa Caroline dışında onunla konuşanda yoktu. Adamcağız halinden mutlu, insanlara muhtaç olduğunu belli etmeden yaşardı.
Göz kapaklarına sızan güneş ışığı Caroline'ı soyut dünyadan alıp gerçeğin tam ortasına atmıştı. Kendine gelmeye başladığında salonundaki büyük pencerenin önünde uyuya kaldığını anladı. Yalpalana yalpalana önce yüzünü yıkamaya oradansa mutfağa. Dolapları karıştırıp kendine kocaman bir kupa kahve yaptı. Huzurla tekrar penceresinin önüne kuruldu. Güneş'in batmadan önceki son demleriydi. Üst kattan olduğunu belli eden bir gürültü kopuncaya kadar rüyasından yola çıkarak çocukluğuna indi eski anılar etrafında dans ederken yeni taşınan komşunun saygısızlığı göze batmayacak gibi değildi. Bir hışım kalktı sonra öfkeye teslim olmuş bedeninde pijamalarıyla kendini üst kat koridorunda buldu. Üzerindeki pijamanın kalpli deseni yüzünden çekine çekine zile bastı.
Kapı açılınca karşısına çıkan insana baka kaldı. Kaçtı bu çocuğun boyu 1.90 falan mı? Hem boyu bırak bir insanın bu kadar yakışıklı olması adil miydi? Çocuk önce davetsiz misafirini şöylece bir süzdü kalpleri görünce yüzüne bir sırıtma yayıldı.
"Yardımcı olabilir miyim?"
Bu çocuk ne kokuyordu böyle? vanilya belki de. Caroline ne için geldiğini unutmuştu. Ayrıca utandığı için yanakları al al olmuştu. Çok komik göründüğüne emindi. Bozuntuya vermemek adına aklına gelen ilk yalanı uyduruverdi.
" Merhaba ben alt komşunuzum. Şey yeni taşındığınızı öğrendim de acaba yardım edebileceğim bir şey var mı diye sorayım dedim."
hemen elini uzatıp ekledi:
"Caroline"
Yakışıklı üst komşu kayıtsız kalmadı.Uzatılan eli sıkıp:
"Matthew. Gerçekten çok naziksiniz. Böyle komşular var mı hala? Teşekkür ederim daha kolilerimi dahi açmadım mağlum ev toz içerisinde."
Diyerek yüzünü buruşturdu.Caroline uzatmamak adına hemen hamle yapıp çekildi.
"Anlıyorum. Dediğim gibi ne lazım olursa yerimi biliyorsun istediğin zaman rahatsız edebilirsin."
diyerek arkasını dönüp merdivenlerden dairesine yöneldi. Tekrar koltuğuna kurulduğunda ise aklında tatlı Matthew' den başkası yoktu tabii...
